Onlangs maakte ik een bericht voor mijn social media, dat ik mij ongerust maak over de groep jong volwassenen. Door twee intakegesprekken afgelopen week, voelde ik dat ik iets moest posten. Het was een oproep aan de jong volwassenen zelf en aan hun ouders.
Op dit moment begeleid ik zes jong volwassenen (19-29 jaar) die zich bij mij aanmeldden. En het raakt me diep, heel diep, als ik hen hoor vertellen dat zij veel stress en depressieve gevoelens hebben. Maar ook geen idee hebben, hoe de negatieve spiraal te doorbreken. Ik laat ze eerst maar eens gewoon vertellen. Luister, stel vragen en kijk naar de uiterlijke reactie. De problemen waar zij tegen aan lopen, verschillen per persoon:
Dennis mist structuur in het dagelijks leven, waardoor hij niet gemotiveerd is. Hij mist veel studiepunten en loopt dus achterstand op. Alec wil tevreden met zichzelf zijn. Hij helpt graag anderen, maar heeft nu het gevoel zichzelf te verliezen. Floris zit veel in zijn hoofd, hij heeft alles wat in het verleden tegen hem gezegd is, als waarheid aangenomen. Hij is zichzelf gaan zien als iemand die alles fout doet. Luc weet voor zichzelf niet meer wat goed is. Hij is bang dat mensen hem zien als een minder leuk persoon, wanneer hij voor zichzelf zou kiezen. Wout wil keuzes leren maken, niet omdat andere mensen het goed vinden wat hij doet, maar omdat hij zelf achter de keuzes staat. Maar alle negatieve gedachten in het hoofd, maken dat er niets gebeurd. Gevangen in angsten is hij volledig geblokkeerd. En dan is er nog Jasper. Hij wil zichzelf leren begrijpen, zodat hij minder angst heeft om sociale contacten aan te gaan, een baantje te zoeken en zijn studie voort te zetten.
Het doet me pijn om te zien dat deze jongens zo vast zitten. Soms zit ik met de tranen achter mijn ogen mijn aantekeningen te maken, als zij hun verhaal doen. Zo diep kan ik er door worden geraakt. Alles wat ik hoor vertellen, komt uit hun hoofd. Dat zit vol met verwijten, veroordelingen en labels op maar één persoon gericht, zichzelf… Er is van alles wat zij niet goed zouden doen.
Samen met de coachee ga ik op zoek. We gaan op zoek naar waarom ze zo vast zitten. Wat ze vergeten zijn. Wat ze er van mogen leren. Elk oordeel wat ze over zichzelf uiten, elk label wat ze aan zichzelf hangen, elk verwijt wat ze over zichzelf maken, benoem ik even. “Heb je in de gaten, wat je jezelf aan doet?” Vaak binnen het half uur, hebben we het knelpunt op tafel liggen.
Op dit punt komen we aan bij de overeenkomst in de zes trajecten. Heel voorzichtig ga ik op zoek naar wat dit met deze heren doet. Maar ja, het zijn mannen…
“Je verhaal raakt me, dat zie je. Waarom zie ik niet wat het met jou doet?” Met deze vraag breng ik ze rechtstreeks naar hun gevoelens en emotie, waar ze alleen maar voor gevlucht zijn. Ik laat zelfs een passende stilte vallen, maar vraag nogmaals voorzichtig “Wat zou er zijn, als je me laat zien hoe jouw situatie je klem gezet heeft?” Luc vertelt me eerlijk dit nooit aan iemand te laten zien. “Het mag er zijn, wanneer ik diep verstopt onder mijn dekbed lig…” Au! Zijn woorden snijden door mij heen…
Deze jongelui hebben niet leren omgaan met gevoelens en de automatische reactie is om ze te negeren of om ze weg te duwen. Het voelt niet fijn, dus blijf ik er bij weg. Tot dat dat niet langer gaat. Het huidige isolement en de ieder-voor-zich-maatschappij waarin we leven, maakt dat ieder van hen volledig op zichzelf is terug geworpen. Het negeren van hun gevoelens kan gewoon niet meer, het lijkt of dat er een putdeksel ligt te klapperen om alles eruit te laten. Maar hoe ga je dat doen? Dat gevoel geeft frustratie en/of angst en/of paniek, maar er niet naar kijken is niet langer mogelijk.
Stuk voor stuk zijn deze jonge mensen de verbinding met zichzelf kwijt. Niet omdat ze niet voelen. Maar omdat ze niet weten hoe ermee om te moeten gaan. Mijn vraag “Hoeveel voel je eigenlijk?” geeft altijd het schouders ophalen als antwoord. Ze weten het niet. Maar mijn vraag verbaast ze ook niet, ze weten het best dat ze gevoelig zijn. Al die gevoelens die worden ervaren, schoppen hun hele leven door de war.
Langzaam valt bij de heren het kwartje en het besef jezelf kwijt te zijn doet verschrikkelijke pijn. Maar dat moment is het begin van het coachtraject. Weten dat het anders mag, dat jij opnieuw mag leren kijken, dat jij opnieuw mag kiezen.
Op dit punt vraag ik wat het doel is van de coaching? “Wat wil je aan het einde bereikt hebben?”
Dennis wil leren hoe hij goed voor zichzelf zorgt, zonder zichzelf continue ‘op z’n kop’ te geven. Alec wil tevreden kunnen zijn met zichzelf, eerlijk durven zijn naar wie hij is en wat hij nodig heeft. Floris wil zichzelf kunnen zijn zonder muurtje om hem heen. Hij wil zich beter durven voelen en vertrouwen op dat ook hij er toe doet. Luc wil op zoek naar wie hij is, maar wil ook de handvatten hoe hij in contact met zichzelf kan blijven. Wout wil minder perfectionistisch zijn. Maar ook wil hij meer in het nu kunnen leven, meer kunnen genieten. Hij wil leren omgaan met zijn emoties, zonder zich hiervoor te schamen. Jasper wil graag de rust/vrede in zichzelf terug vinden, zijn gevoelswereld leren begrijpen, zodat hij beter kan verwoorden wat hij voelt.
En nu kunnen we van start.
Ken jij iemand die past in dit verhaal? Of is het misschien jouw eigen verhaal? Dan nodig ik je uit een afspraak te maken via de website. Ik hoor je zeggen: “Dat ga ik niet doen hoor, ik ben toch niet gek”. Klopt helemaal, maar je voelt wel veel. Hoe daarmee om te gaan, daar wil ik je graag mee helpen. Want jouw kracht is, dat je aan durft te geven dat je het even niet meer weet…
Alle namen in dit verhaal zijn fictief.
Comments