Hebben jullie me al gemist op social media? Normalerwijze post ik elke week wel een aantal berichten, maar nu heb ik daar even geen ruimte voor. Met een hele goede reden…
Net voor de jaarwisseling heb ik een online intakegesprek met Gert-Jan. Ondanks dat hij in deze kennismaking niet meteen het achterste van z’n tong laat zien, voel ik al dat hier een verhaal achter aan komt. We nemen dus ook afscheid, waarbij ik hem meegeef me te laten weten, wanneer hij me nodig heeft. Dat duurt geen 24 uur, voordat Gert-Jan me appt: ‘Ik wil je graag ontmoeten, kan jij vandaag en waar spreken we af?’
Ik zit al even in de lunchroom waar we hebben afgesproken, wanneer hij binnen loopt. Ik sta op om hem te begroeten met een warme omhelzing. Ik voel dat er wat van zijn schouders valt. We zitten in een rustig hoekje. Onder het genot van een heerlijke lunch hebben we een heel intens en mooi gesprek. Eerlijk, oprecht, pijnlijk…
Ik voel meteen die mooie onvoorwaardelijke connectie, hij voelt zich veilig om zijn verhaal te delen. Gert-Jan vertelt me over zijn leven, maar ook hoe moeilijk hij het nu heeft. Ik plant een zaadje, door te vragen waar hij naar toe wil met zijn leven. Hij voelt dat er heel veel mag veranderen. Binnenkort wil hij met zijn coachtraject starten, laat hij me weten. Maar bij het afscheid heb ik een raar gevoel in mijn buik. Ik kan het niet precies plaatsen…
Binnen 48 uur heb ik hem midden in de nacht aan de telefoon. Hij klinkt vol paniek en hij voelt heel goed, dat het zo niet langer gaat. Huilend vertelt Gert-Jan me thuis niet langer te kunnen zijn, hij trekt het niet langer. Ik geef hem een compliment dat hij hulp heeft durven vragen en beloof hem zo snel mogelijk weer bij hem te zijn.
De volgende ochtend zitten we met een aantal mensen bij elkaar, waarbij hij aangeeft uit huis te willen, om tot rust te komen. Ik weet niet goed waarom, maar ik bied hem aan om met me mee naar Wijchen te gaan. Ik voel dat ik er een tijdje voor hem mag zijn, deze jongeman komt niet zomaar op mijn pad.
Gelukkig hoef ik voorlopig nog niet te werken en heb ik alle ruimte en tijd. De eerste dagen komt alle vermoeidheid eruit, deze jongeman is letterlijk opgebrand. Zijn hoofd is zo druk, dat hij veel moeite heeft om te slapen. Hij is heel schrikachtig voor vreemde geluiden en kan veel licht en geluid niet verdragen. Ik ben er voor hem. Niet meer niet minder.
In de loop van de dagen komt Gert-Jan met het hele verhaal. Hij is nu even de weg kwijt, voelt zich slecht en instabiel. Zo instabiel, dat hij zich afgevraagd heeft of hij nog langer wil leven. Zijn plek op aarde, hier zijn op aarde, daar zit zijn zoektocht. Hij snapt weinig van de mensheid, heeft daar zijn eigen ideeën over hoe het zou moeten zijn. Ik voel zijn frustratie als mensen hem niet snappen hierin.
Nu Gert-Jan in een rustige omgeving verblijft, kan hij zich nog steeds maar moeilijk overgeven aan zijn vermoeidheid. Zijn hoofd draait overuren, daar kom ik wel achter. Zijn analytisch vermogen is groot, maar kent ook geen rem. Hij stuurt me een online artikel over het indigokind, waar hij zichzelf volledig in herkent in de beschrijving.
Naar aanleiding van dit artikel gaan we in gesprek over hoogsensitiviteit, onechtheid, zijn grote verantwoordelijkheidsgevoel en zijn drang om alle problemen op te lossen voor anderen. Hij voelt dat hij hier is met een reden, al heeft hij geen idee hoe daar invulling aan te geven.
Hij doet alles om het een ander naar de zin te maken. Maar vergeet daarbij de belangrijkste persoon in zijn leven. Wanneer ik hem tijdens een van onze gesprekken vraag om zelf op plek één te gaan staan, dan heeft hij geen idee hoe hij dat zou moeten doen. Zijn ogen kijken me vragend aan.
“Wat nou als jij jezelf niet meer aanpast? Wat als jij jezelf niet langer verantwoordelijk voelt voor het geluk van een ander en je richt op je eigen geluk? Wat als jij jezelf niet langer vergeet?”, zijn de vragen die ik bij hem neer leg. “Wat als jij gewoon jezelf mag zijn?” De laatste zin raakt iets in hem, alsof hij door een stroomschok getroffen wordt. Hij weet en voelt dat daar de oplossing zit, maar door alle conditioneringen in zijn hoofd, kan hij er niet naar toe.
Hij doet altijd alles wat er van hem wordt verwacht. Langzamerhand ziet Gert-Jan in, dat hij zich daaruit los mag maken. Eigen keuzes mag maken, mag kiezen voor het pad wat hem gelukkig gaat maken. Daarbij mag hij leren, dat hij op zijn gevoel en diepe weten mag vertrouwen. Maar hij voelt even niks meer, weet het ook niet meer.
Zijn gevoelige aard is in deze harde wereld helemaal de weg kwijt geraakt. Maar verloochenen wie hij echt is, gaat ook niet meer. Zijn gevecht met zichzelf heeft hem bijna de kop gekost. Dus nu is hij op, helemaal bekaf, uitgeput. Maar hij ziet zelf ook wel in, dat hij dit pijnlijke stadium in zijn leven nodig heeft, om verder te kunnen met zijn leven. Overgave is wat de situatie nu van hem vraagt.
Nu ruim tien dagen verder, lijkt Gert-Jan meer tot rust te komen. In onze gesprekken durft hij steeds verder een stapje naar een nieuwe toekomst te gaan zetten. Voor nu betekent dat, dat hij genoeg rust en ruimte om zich heen krijgt, zodat hij kan zijn wie hij werkelijk is. Zijn masker mag worden afgezet.
Deze jongeman heeft een plekje in mijn hart gekregen. Ik voel me dankbaar voor wat we samen hebben opgebouwd in de afgelopen dagen. Wat voelt hij zich op z’n gemak en wat voelt het goed om dit voor hem te mogen doen, al ben ik er de hele dag druk mee omdat hijzelf de energie nog mist. Maar ik herken zo mijn eigen zoektocht in zijn ontdekkingsreis naar wie hij is en hoe hij daar zijn weg in mag vinden. Ik voel dat ik niet anders kan, dan er nu even voor hem zijn.
Maar vooral ben ik supertrots op hem, dat hij de stap heeft gezet om me midden in de nacht te bellen, dat hij hulp heeft durven vragen. Want hoe zou het nu zijn, wanneer hij dat niet zou hebben gedaan? Ik denk er maar niet teveel over na.
Ik voel dat Gert-Jan nog wel even op mijn pad blijft. Al heb ik nog geen idee, wat dat zal betekenen. Samen gaan we allereerst kijken wat er nodig is voor een mooie stabiele toekomst voor hem. Maar ons contact is mooi, daar haal ik de voldoening uit.
Wat ik jou wil meegeven met dit verhaal?
Schaam je niet als je er even niet alleen uit komt, als jou problemen groter lijken dat je kan overzien. Durf het te vertellen aan iemand. Want ook jij staat er niet alleen voor, al heb je nu nog geen idee wie er voor jou op zal staan…
Neem maar iemand in vertrouwen of bel 113 als je met mentale problemen kampt en met iemand wil praten, want ook voor jou staat er iemand klaar.