Enkele weken geleden meldde zich een jongeman voor een bewustwordingsgesprek. Hij zit vast, door de vele vragen waar hij alleen het antwoord niet op vindt. Ik voel meteen dat we diep moeten gaan. Hij vindt het moeilijk me aan te kijken, het lijkt of hij zich ‘opsluit’ zodat ik hem niet kan bereiken. Toch doe ik voorzichtig een poging: “Mag ik je wat vragen?”
Vertrouwen
Hij knikt bevestigend en heeft waarschijnlijk geen idee wat er gaat komen. Ik leg het in zijn geheel maar gewoon op tafel: “Waar loop jij mee te stoeien, vriend?” Natuurlijk krijg ik de tegenvraag wat ik bedoel, het geeft hem even tijd om te voelen, waar ik naar toe wil met deze vraag. “Ik zie je struggelen. Je oogt een beetje onverschillig, alsof het je allemaal niet zoveel doet. Waar komt dat vandaan? Wat zit je dwars?” Hij heeft niet meteen zin te vertellen, maar hij duwt me ook niet weg. Ik voel zijn twijfel om me in vertrouwen te nemen.
“Als jij verder wil in je leven, zal je dat aan anderen moeten laten zien. Maar met deze houding, ga je dat niet redden”. Mijn woorden geven hem de verantwoording over de veranderingen in het coachtraject. “Waar kan ik je mee helpen?”, is de vraag waarmee ik aangeef er voor hem te willen zijn.
Hij vertelt me niet in vertrouwen te gaan nemen, hij vertrouwt namelijk bijna niemand meer, laat hij me weten. Zijn antwoord raakt me diep. Deze jongen is bang. “Wat als ik jou beloof, dat wat je vertelt tussen jou en mij blijft?” Hij ziet in mijn ogen hoe hij me heeft geraakt, dat ik hem oprecht wil helpen. Het is het zetje wat hij nodig heeft om te gaan praten.
Leven vanuit angst
Om hem aan te moedigen, vertel ik hem dat ik al 8 jaar een eigen coachpraktijk heb. Veel jongvolwassen help om hen richting te geven op het moment dat ze daar even niet alleen uit komen. “Ik zit hier dus voor jou, omdat ik er energie van krijg, wanneer ik jou een beetje op weg kan helpen. Dat maakt me blij”.
Voorzichtig komt zijn verhaal en we gaan ook meteen diep. Uit respect voor hem en vanuit de belofte die ik hem heb gedaan, zal ik niet uitweiden over de details. Door enkele voorvallen in zijn leven heeft hij het gevoel er alleen voor te staan. Hij is bang om het niet goed te doen. Het voelt voor hem of iedereen hem aan wil vallen. Hij staat de hele dag op scherp, om zich mondeling maar ook fysiek, te verweren tegenover mensen die iets van hem verwachten.
“Wat zou er veranderen, wanneer jij je niet meer verzet? Niet ingaat tegen wat anderen je vragen te doen, maar het doet omdat dat gevraagd wordt?” Met deze vraag geef ik hem de verantwoording over zijn gedrag terug.
Professionele hulp
“Hoe gevoelig ben jij?”, vraag ik hem. Hij kijkt me schuin aan en glimlacht. Touché. Ik kijk hem diep in zijn ogen aan. Met rustige en zachte stem, pak ik hem beet: “Als ik naar je kijk, dan zie ik een hele mooie, gevoelige en vriendelijke jongeman. Wie ben jij eigenlijk, maar misschien nog wel belangrijker, wie wil je zijn?”, vraag ik hem.
Uiteindelijk begint hij te vertellen, dat hij zich niet begrepen voelt. Dat niemand snapt waarom hij vast loopt. Hij krijgt professionele hulp binnenkort, maar heeft daar heel lang op moeten wachten. We hebben een prachtig gesprek over het universum, de oneindigheid en nog veel meer mooie onderwerpen. Hij vertelt me dat hij vanaf 7 à 8- jarige leeftijd al bezig is met het uitpluizen van de vraag wie hij is en waar hij vanaf komt.
Mooi mens
“Maar lieve jongen, dat antwoord kan je niet vinden in je hoofd, dat moet je voelen”. Hij snapt me precies en kan me heel goed uitleggen dat zijn overtuigingen en conditioneringen hem hier dwarsbomen. De gedachten in zijn hoofd houden hem op dit moment heel ver weg van wie hij werkelijk is.
“Hé mooi mens”, zeg ik tegen hem, “waar ben jij dat kleine lieve gevoelige jongetje in jou ergens kwijtgeraakt? Die zit er echt wel, dat laat je me hier zien. Pak zijn hand eens vast en vraag of hij je helpt in je zoektocht”. Mijn woorden doen zijn werk, ik zie het gebeuren. Ter plekke wordt deze jongen milder voor zichzelf.
Verbinding
Enkele dagen later kom ik hem weer tegen als ik aan het wandelen ben. Ik spreek hem aan: “Wat heeft ons gesprek met je gedaan?” Hij haalt een beetje argeloos zijn schouders op, valt meteen in zijn oude gedrag om iemand weg te duwen. “Wat is er in jou verandert”, vraag ik opnieuw. Hij geeft bij me aan, dat er niet veel verandert is. “Hoezo”, vraagt hij me.
Ik vraag hem om me even aan te kijken, wil verbinding met hem hebben. Mijn glimlach kan ik niet onderdrukken. “Wat ik nu zie jongen, is dat er een rustiger en zachter iemand staat, die minder boos en gefrustreerd is. En dan zeg jij dat er niks veranderd is?” Mijn ogen houden hem vast. Eindelijk valt zijn masker af en komt er die glimlach. Hij voelt het compliment dat ik hem geef.
Nieuwe wereld
Elke avond voordat ik ga slapen, mediteer ik even. Kijk even terug naar de momenten waar ik dankbaar voor ben. Vandaag denk ik even terug aan mijn gesprekken met deze jongen. Als vanzelf verschijnt de glimlach. Maar ik ga dieper, zak nog verder in mezelf. Ik visualiseer een nieuwe wereld, waarin verbinding het nieuwe ‘toverwoord’ is. Waar niet meer veroordeeld wordt, maar waar we elkaar helpen, er voor elkaar willen zijn. Ik droom van een nieuwe wereld waar liefde overwint. Wat zou het gaaf zijn, als mijn droom uit zou komen. Droom je mee?