Ik kom net terug van een wintersport vakantie. Heerlijk genoten, lekker kunnen skiën, tot rust gekomen in de Oostenrijkse bergen, even stil gestaan bij van alles, waar in het hectische werkleven soms geen tijd voor lijkt te zijn.
Dat begint al als ik wakker wordt. Draai eerst even op mijn rug en geniet nog even van het warme donzen dekbed. Voel de rustige ademhaling van mijn lichaam in slaapmodus. Vanuit mijn bed druk ik de knop van de Senseo aan. Eerst een heerlijk bakje koffie. Zet de TV aan met de beelden van boven op de berg. Geniet van de mooie natuurbeelden terwijl ik de smaak van de verse koffie proef. Effe heerlijk rustig wakker worden. Daarna lekker onder de douche en op mijn gemak aankleden voor het ontbijt. Zodra ik de deur van mijn kamer uitkom, ruik ik de vers gezette koffie en de geur van de warme broodjes komt me al tegemoet.
Ik loop langs het ontbijtbuffet, doe op een bordje waar ik zin in heb. Als ik dan aan tafel zit, even een korte pauze. Even aandacht voor de kleuren en de geuren van het ontbijt. Voor de andere personen in de ontbijtruimte. Gewoon even aanwezig zijn, zonder direct “aan te vallen”. Het ontbijt is dan ook tien keer lekkerder dan thuis, gewoon omdat ik er meer aandacht voor heb. De rust vindt om er aandacht voor te hebben.
En zo gaat het ook de rest van de dag. Tijdens de rit in de gondellift naar boven geniet ik van de sneeuw op de bomen, die de takken af laten hangen. Zie ik de roofvogel die op een van die takken zit. Kijk ik naar de zon die voorzichtig door de bewolking heen probeert te breken. Geniet ik van het zicht op de wolken, wanneer we met de lift boven de wolken komen. Gewoon door er aandacht voor te hebben.
Tijdens het skiën sta ik regelmatig even aan de rand van de piste. Gewoon om even te genieten van de omgeving, van het uitzicht of van het geluid van de skies op de prachtig geprepareerde pistes.
Ook voor de lunch neem ik ruim de tijd. Neem de typisch Oostenrijkse sfeer van de berghut waar ik zit in mij op, observeer mijn mede-skiërs, geniet van de witte bergtoppen vanaf het terras. Voel de stilte van de ongerepte en grillige natuur. Proef de verse ingrediënten van de stevige Gulaschsuppe, die ik vandaag heb uitgekozen. Gewoon omdat er tijd is om er aandacht voor te hebben.
‘s Avonds ga ik naar mijn favoriete restaurant. Geniet van het houtvuur waarmee ik welkom geheten wordt in de entree. Bij binnenkomst word ik begroet, na twee dagen kennen ze me al. Met een brede glimlach vraagt de jongeman of ik weer hetzelfde wil drinken. Hij heeft onthouden wat ik drink. Gaaf! En schijnbaar straal ik ook uit dat ik van mijn eten geniet. Naast mij zijn vijf Nederlanders aangeschoven, die in gebrekkig Duits aan mij vragen wat ik aan het eten ben. Opgelucht zijn ze, als ik in het Nederlands antwoord geef. En dan help ik ook maar even om nog wat uitleg over de omschrijvingen in de menukaart te geven. Dankbaar zijn ze als ze eenmaal van hun heerlijke diner aan het genieten zijn.
Na het eten loop ik nog een rondje door het dorp voordat ik terug ga naar mijn pension. Laat mijn gedachten even gaan langs alle mooie dingen die ik vandaag heb gezien, geproefd, heb meegemaakt. Kan ik nog even genieten van de dag die weer bijna voorbij is.
Gewoon door even de rust te nemen om te genieten. Om even bewust bezig te zijn met wat er om je heen allemaal gebeurt. Om gewoon even echt aandacht ergens voor te hebben. Om gewoon te kunnen genieten van die hele kleine dingen. Aandacht ergens aan te geven. Aan wie of wat dat nodig heeft. Misschien wel gewoon weer even aan mezelf…
Ik denk dat daarmee ook de vraag waarom ik alleen op vakantie ga meteen is beantwoord. Om gewoon even te kunnen zijn. En een ding heb ik mijzelf wel voorgenomen. Dat ik ook tijdens mijn hectische werkleven gewoon wat vaker aandacht moet geven…
Comments