Deze ochtend heb ik op de app contact met Timo. Sinds kort volg ik hem op Instagram en bij het zien van zijn foto’s bekruipt me een vreemd gevoel. Er klopt iets niet. Timo mist de sprankeling in zijn ogen. Iets wat er normaal wel zit. Omdat hij overal alleen op de foto staat, trekt mijn gevoel al snel de conclusie dat zijn relatie over is, maar ik ga dat even checken.
Ik waag er eens een app naar de andere kant van de wereld aan: “Hey wereldreiziger, hoe gaat het daar?” Timo zit al een aantal weken in Indonesië. Hij antwoord, dat het goed met hem gaat, dat Indonesië prachtig is, dat hij vooral uitrust en nadenkt.
Je hart is wijzer dan je intelligentie
Ik reageer met de dingen die ik gevoeld heb. Dat mij een rotgevoel bekroop toen ik naar zijn foto’s keek, dat ik voelde dat er iets niet klopte, dat ik de sprankeling in zijn ogen mis. En ik geef hem de tip mee, dat hij niet teveel denkt, maar zijn hart durft te volgen. Dat daar zijn wijsheid zit, dat zijn hart meer weet dan zijn intelligentie. Ik geef hem mee dat ik het mooi en waardevol zou vinden om weer eens bij te kletsen als hij terug komt.
Wat ik van Timo terug krijg is de bevestiging dat ik het goed gevoeld heb: “Waarom heb je me altijd door...?” Hij vertelt dat hij de relatie achter zich probeert te laten, maar dat is niet gemakkelijk. En ook in zijn werk is het nodige gebeurd. Maar mijn advies doet hem goed, schrijft hij. Ook vertelt Timo dat hij een paar keer op het punt heeft gestaan me te willen contacten, maar hij heeft het nooit gedaan. Zijn reden: ‘Omdat ik (te) veel dingen voor mezelf houdt...’ Maar hij durft nu wel aan te geven dat, wanneer hij terug is, hij graag een keer een eind met me gaat wandelen.
Kwetsbaarheid is krachtig
De opmerking van Timo dat hij alles voor zichzelf houdt, raakt me. Ik, die altijd graag voor anderen klaar sta, vind het pijnlijk en verdrietig om dit te lezen. Ik vraag mezelf af, waarom wij mensen het soms zo moeilijk vinden om hulp te vragen of om kwetsbaar te zijn. Het is toch iets wat hoort bij ons mens zijn?
Het is iets wat ik regelmatig tegenkom in de gesprekken met een ander. Maar in de kwetsbaarheid van iemand, daar zit ook zijn kracht. Door je kwetsbaar op te stellen, laat je anderen toe om je bij te staan of om je te helpen. Maar juist door het aankijken van je kwetsbaarheid en je pijn, leer jij jezelf steeds beter kennen. Waardoor je steeds beter leert om de keuzes te maken die goed zijn voor jou. Kwetsbaar durven zijn geeft je dus richting in je leven. Kwetsbaar durven zijn is dus krachtig!
Wegdromen
Deze middag ga ik naar het bos om een heerlijk eind te wandelen. Ik stem even af op de energie van Timo. Ik pak even zijn foto erbij, zodat ik me beter kan focussen. Ik voel met name veel frustratie, boosheid en onbegrip. Maar ook voel ik nog heel veel verdriet. Zoveel dat bij mij de tranen over de wangen lopen. Ik kom tot de conclusie dat Timo de relatiebreuk maar moeilijk kan toelaten en zich daarover kan uiten. Hij durft het waarschijnlijk niet, bang dat het te pijnlijk zal zijn wat hij gaat voelen.
Maar ik droom ook even weg. Ik visualiseer een mensheid waarin kwetsbaar mogen zijn volledig oké is. Waar er ruimte is om aan te geven, dat je het even wat minder gemakkelijk hebt. Waar de behoefte er mag zijn om even met iemand te delen. Maar het gaat verder. In de wereld die ik zie, kan je overal Free Hugs ‘ophalen’, gratis knuffels voor iedereen die daar even behoefte aan heeft. Hoe mooi zou het zijn, dat wij mensen wat meer naar de ander zouden kijken, waar hij / zij behoefte echt aan heeft?
Gezien het tijdsverschil ligt Timo hopelijk heerlijk te slapen. Ik stuur hem vanuit een diepe meditatie in deze prachtige natuur, wat kracht en liefdevolle energie toe. Kracht zodat hij zijn pijn aan durft te kijken en te verdragen, liefde omdat hij daarin zijn antwoorden gaat vinden.
Zesde zintuig
Wat ik in de energie van Timo gevoeld heb deze middag, schrijf ik in mijn digitale dagboek. Ik wil Timo op dit moment niet confronteren met dat wat hij zelf heel goed weet. Ik bewaar dat wel voor het moment, dat we weer bij elkaar zijn. Dan zal ik hem mijn verslagje laten lezen. Het voelt zo intens, dat ik er nooit ver naast kan zitten. Ik voel dat het weerzien met hem heel erg warm en hartelijk gaat zijn. Maar het gaat ook intens worden, dat voel ik nu al. Maar we hebben ons altijd veilig gevoeld bij elkaar. Stiekem kijk ik er dan ook naar uit om Timo weer te ontmoeten.
Soms verbaas ik mezelf, hoe ik ‘in iemand kan kruipen’. Ik kan letterlijk voelen wat de ander voelt. En afstand is dan geen obstakel, het gaat overal onderdoor of dwars doorheen. Toch kan ik hier niet met veel mensen over praten. Uitleggen hoe het werkt is namelijk niet mogelijk. Er is geen handleiding die ik volg. Ook mijn eigen hoofd begrijpt het niet. Toch durf ik voor 100% op ‘mijn zesde zintuig’ te vertrouwen. Mijn waarnemingen voelen soms zo echt, dat ik niet anders meer kan. De bevestigingen die ik naderhand elke keer opnieuw krijg, geven mijn vertrouwen in wat ik voel een stevige basis.
Ik weet het niet…
Twee maanden later lopen we samen weer in Nederland door het bos. Na een tijdje ploffen we op een bankje met een mooi uitzicht neer. Timo vertelt me waar hij doorheen is gegaan, welke emoties zich er de afgelopen periode zich hebben aangediend. Hij is zichzelf behoorlijk tegen gekomen.
Ik laat hem mijn digitale dagboek van de dag lezen, dat we via de app contact hebben gehad. Wat hij me zojuist allemaal heeft toevertrouwd, staat al een aantal weken hier genoteerd. Hij vraagt me hoe het mogelijk is, hoe ik het voor elkaar krijg om zo letterlijk op te schrijven, waar hij op dat moment mee aan het stoeien is geweest. Ik moet hem het antwoord schuldig blijven, ik weet het niet… Maar wederom krijg ik de bevestiging dat ik erop mag vertrouwen.