Zo verplicht thuis. De overheid heeft zondag jl. het openbare leven plat gelegd, vanwege het Corona-virus. COVID-19 heeft de wereld in haar macht. Niet meer dan vijf mensen bij elkaar, minimaal 1,5 meter afstand, scholen, horeca en openbare activiteiten dicht, evenementen afgelast, vliegvelden in de wereld worden gesloten.
Met een kleine glimlach kijk ik hiernaar. Wat zou de boodschap achter deze “gebeurtenis” zijn? Wat mag of misschien wel moet de mensheid hiervan leren?
Ik, en velen met mij, voelde al een hele tijd dat deze harde reset er aan zat te komen. Iedereen is alleen maar met zichzelf bezig, om te pronken hoe mooi de spullen zijn, waar wij met zijn allen zo hard voor werken. Grootdoenerij. Ieder voor zich… tot onze nek in de vaste lasten door alle verplichtingen die we zijn aangegaan om maar te kunnen laten zien, hoe goed het met ons gaat.
Daarbij vergetend waar het echt om gaat: er voor de ander zijn in zorgzaamheid, warmte en liefde. Weer even wat voor elkaar over te hebben. Gewoon omdat het je wat brengt als je wat voor een ander kan of wil doen, iets wat heel veel mensen allang niet meer kennen. Omdat we alleen maar met onszelf bezig zijn geweest. Status, macht, geld…
En het is verbazingwekkend wat er gebeurt. Want het grootste deel van de mensen schiet nu in de paniek. Reageert vanuit een angst, niet wetend waar dit toe gaat leiden. Koopt massaal wc-rollen, want je weet maar nooit. En daar verschijnt mijn glimlach…
Want waarom durven deze mensen niet te vertrouwen dat wij het met elkaar gaan redden? Dat er hulp gegeven wordt, zodra je daar om vraagt? Het antwoord is simpel naar mijn mening. We zijn het gewoon verleert. Met elkaar komen wij nu niet tot de conclusie, dat we elkaar nu mogen gaan helpen vanuit de zorgzaamheid, warmte en liefde diep in ons verstopt. Voor heel veel mensen komt nu de zoektocht naar wie ze in de essentie zijn.
Tien jaar geleden, na mijn echtscheiding, heb ik deze harde reset al voor mijzelf gehad. Ik had niks meer, moest compleet opnieuw beginnen. Maar wat ik geleerd heb van die reset, is dat het universum altijd voor mij zorgt, mij alles geeft wat ik echt nodig heb.
En dan praat ik niet over een groot huis en een dikke auto. Dan praat ik over liefdevolle mensen om mij heen, die mij toen, ieder op zijn of haar eigen manier, opgevangen en gesteund hebben. Voor mij klaarstonden, omdat ikzelf altijd klaar stond voor een ander. Het is het spreekwoord “Wie goed doet, die goed ontmoet”, wat hier zo van toepassing is.
Ik heb toen ook geleerd, dat ik geen controle heb. Of iets specifieker, dat stuk wat ik niet kan controleren, dat ik dat in vertrouwen los mag laten. Mij mee laat voeren op de golfbewegingen die het leven ons geeft. En dat geeft veel rust. Want wanneer ik meebeweeg mag ik leren van de golven van het leven. Kan ik als mens groeien en ontwikkelen. Laat alles wat gebeurt, maar gebeuren dus.
Natuurlijk had ik mij heel druk kunnen maken over mijn wintersportvakantie die komend weekend plaats had moeten vinden. Maar mij mee laten voeren in die frustratie levert niks op, het kost alleen maar. Dus doe ik het niet, laat het voor wat het is.
Verder is het fijn om gewoon eens even stil te staan, even te merken hoe “druk” we normaal zijn. Ik heb weer rustig de tijd om een boek te lezen, of om weer eens wat zinnigs te schrijven. Heerlijk om niets te hoeven doen, met de klok als sturend middel.
Heerlijk om met een kop thee in het voorjaarszonnetje te zitten, genietend van de fluitende merel, kijkend naar de eksters die hun nest aan het bouwen zijn. Helemaal in het hier en nu, even gewoon stil zijn. Niet afgeleid door telefoon, mail of app. Dat ding ligt binnen op tafel.
Maar het is ook fijn om even een boodschap te doen voor mijn ouders, die liever even niet de deur uit gaan. Of om met mijn nicht een eindje te gaan fietsen, omdat ook haar dagelijkse ritme helemaal op zijn kop ligt. Het is fijn om wat voor een ander te betekenen.
Ik hoop dat er veel ogen open gaan.
Ik hoop dat iedereen even beseft hoe hard hij normaal aan het rennen is, om alles geregeld te krijgen. Stil durft te gaan staan, stil durft te zijn. Ik hoop dat de mensheid even wordt teruggeworpen op de essentie van ons werkelijke leven: leven vanuit zorgzaamheid, warmte en liefde voor elkaar.
Ik hoop dat iedereen snel weer gaat voelen, dat wij allemaal alleen maar licht en liefde zijn. Daarbij gaan zien, dat alle materialistisch vertoon alleen maar uiterlijke schijn en zo vergankelijk is.
En mijn glimlach wordt eigenlijk alleen maar groter nu. Want ik heb wel het vertrouwen in hoe het gaat, in mijzelf en in de mensen dicht om mij heen. Weet inmiddels dat het van boven aangestuurd wordt. Gekscherend noem ik “het” altijd, het mannetje met de joystick. Die heeft de wereld even goed in een klem gezet, om ons even massaal wakker te schudden. Ik ben benieuwd wie er wakker durft te worden.
Laten we met elkaar voor onze eigen naasten zorgen in de zorgzaamheid, warmte en liefde die we werkelijk zijn. Tover het maar weer tevoorschijn, je gaat er veel voor terug krijgen. Durf licht en liefde te zijn….
Comments