Laatst had ik weer zo’n cliënt, helemaal aan zijn plafond door de druk die hem door zijn omgeving is opgelegd. Begin 20 en al het gevoel uiten niet verder te kunnen met zijn leven. Vastgelopen in zijn opleiding omdat dit niet aansloot bij zijn interesse en niveau. Maar toch gaan voor dat HBO-papiertje omdat zijn omgeving daar zo op aangedrongen had, zonder diploma tel je niet mee.
Hij schreef me onlangs: ‘De mens van tegenwoordig wil hebben wat hij niet bereiken kan. We zijn wat dat betreft allemaal Amerikanen, zou John Cleese zeggen. Volgens hem kent de Amerikaan van deze tijd de term -we hebben genoeg geld- niet. De huidige mens wordt alleen maar gestimuleerd tot meer, meer, meer. De stappen die mensen willen maken zijn steeds groter, waardoor ze het kleine niet meer kunnen waarderen. En diegene die het proberen, hebben er moeite mee om dit te volbrengen door de druk van de maatschappij. Door die enorme druk werd ik ongelukkig.’
Ook ik merk dat steeds meer (jonge) mensen hier op vastlopen. Dat zij dingen doen, die eigenlijk helemaal niet goed voelen. Dat zij, door de verwachting gewekt door de huidige maatschappij, ook vaak niet naar hun gevoel durven luisteren, over wat ze nu echt graag zouden willen met hun leven.
Hierbij gevoed door alle positieve berichtjes op social media van hun ‘vrienden’, waarmee het allemaal zo goed lijkt te gaan. Nieuwe baan, nieuwe auto, een relatie, samenwonen, en ga maar door. Dit voert de druk alleen maar meer op om er voor te zorgen dat jouw leven minstens aan dat van je vrienden kan tippen, met alle gevoel van druk en stress tot gevolg.
Met deze jongeman heb ik in zijn traject vooral gekeken naar wat hij wel wil in het leven, wat zijn behoeftes zijn, wie hij nu echt is, wat voor hem echt belangrijk is. En dan kom je bij hele andere dingen uit dan een groot huis, goede opleiding en dik salaris.
Hij wil rust, weer kunnen genieten van de kleine dingen die het leven waard maken. Van de zonnestralen door de takken van een boom, van de wind in je haren, van het uitgaan met vrienden, van de glimlach op iemand zijn gezicht. Hij wil zorgen voor ‘zijn’ patiënten in zijn werk in het ziekenhuis. En hij is gestart met een opleiding die aansluit bij zijn interesse en niveau.
Samen hebben we het gehad over het belang van wat een ander er van vindt. Heb ik hem leren vertrouwen op zijn eigen gevoel. Heb ik hem bewust gemaakt van de kleine dingen waar je zo blij van kan worden. Hebben we gezocht naar een juiste balans. Heeft hij gekozen om op een andere manier in het leven te gaan staan.
Mooi als je dan een appje krijgt, waarin hij je bedankt. ‘Gelukkig bestaan er nog mensen zoals jij, die het leven kleuren. Het een nieuw perspectief geven en als het nodig is je heel even buiten de lijntjes laten krassen! En daar ben ik je dankbaar voor! Bedankt dat jij me die kleur wil geven in het leven. Ook vandaag heb je dat gedaan door me te laten zijn wie ik ben en te laten doen wat ik doe!’
En dan verschijnt die glimlach op mijn gezicht. Want veel meer is er niet nodig om je gelukkig en van betekenis te voelen. Dan is er niet veel nodig om tevreden te zijn, alleen zo’n waardevol berichtje. En dat wordt naar mijn idee de uitdaging naar de tegenwoordige maatschappij: met minder tevreden kunnen zijn.
Comments