Ik had hem al een tijdje niet meer gezien of gesproken, maar uit het niks komt er een appje binnen. ‘Ik kreeg een gevoel dat ik even wat van me wilde laten horen, ik moest aan je denken… Hoe gaat het met je?’
En naar aanleiding van dit berichtje hebben we maar eens afgesproken om eens bij te kletsen.
Exact op tijd belt hij aan. De ontmoeting is hartelijk, we zijn blij elkaar weer te zien na zo’n lange tijd. Het gaat over koetjes en kalfjes, hoe het afgelopen jaar dat we elkaar niet gezien hebben is verlopen. En ik leid hem even rond in mijn huis, want hij is nieuwsgierig naar de praktijkruimte boven.
Op de een of andere manier blijft hij daar hangen. Ploft neer in een van de lekkere fauteuils en laat de sfeer van de ruimte eens op hem inwerken. Geïnteresseerd vraagt hij: ‘Wat doe je dan met je cliënten, hoe krijg je nu inzichtelijk wie iemand werkelijk is?’ En ik nodig hem uit een paar kaartjes te leggen.
Hij krijgt van mij de behoeften-kaartjes in de handen gedrukt. Ik leg de opdracht uit en hij gaat aan het sorteren. Hij ziet niet aankomen, dat hij op tafel gaat leggen waar hij in het dagelijks leven tegenaan loopt.
Een persoonlijk gesprek volgt over erkenning en gelijkwaardigheid. Over eerlijkheid en vertrouwen. Over geruststelling en veiligheid. Over zingeving in het leven. Maar uiteindelijk moet hij kiezen voor de behoefte die voor hem het belangrijkst is: Acceptatie.
Als ik vraag wat dit voor hem betekent, dan vertelt hij me dat hij geaccepteerd wil worden om wie hij is. En heel stiekem komt dan mijn vraag ‘Waarom heb je het idee dat je niet geaccepteerd wordt om wie je bent?’ Heel langzaam schuif ik hem de spreekwoordelijke spiegel voor zijn neus. Voorzichtig maak ik hem duidelijk, dat hij zichzelf niet onvoorwaardelijk accepteert om wie hij zelf is, niet onvoorwaardelijk van zich zelf houdt. Hoe kan je dat dan van een ander verwachten?
Ik haal dan ook nog een van de andere kaartjes weer tevoorschijn, eentje die hij zelf al wat naar de zijkant had geschoven. Verbinding.
Want accepteren wie je bent, doe je door in verbinding te staan met jezelf. Door te weten wat je voelt, waar je verdriet vandaan komt, waar je blij van wordt, waar je bang voor bent. Bij jezelf naar binnen durven kijken en onvoorwaardelijk accepteren wat je tegenkomt. Voor jezelf op durven komen, voor jezelf durven te zorgen.
Maar verbinding is ook een ander durven laten zien wie je bent. Iets met een ander durven delen waardoor je warmte, steun en liefde zal ontvangen.
Heel langzaam verdwijnt zijn schild, durft hij me te laten zien wie hij werkelijk is. Hij beseft dat zijn gedachten volledige acceptatie en verbinding in de weg zitten…
Achteraf bedanken we elkaar voor de mooie momenten die zijn gedeeld, met alles wat daarbij hoorde. Een stevige omhelzing en een dankbare blik met een intens dank je wel doen mij weer glimlachen, omdat hij weer kan stralen en kan glimlachen, weer zichzelf kan en durft zijn…
Comments