Al een paar dagen staat deze afspraak in mijn agenda, maar al vooraf voel ik dat ik deze kennismaking niet snel zal vergeten. Samen met mijn cliënt ga ik kijken of we die klik hebben en of zijn coachvraag bij me past. Wat het is kan ik niet precies benoemen, maar ik weet nu al dat we diep moeten gaan.
Stipt om 9.30 uur gaat de bel, de jongeman staat voor de voordeur. Ik maak de deur open, geef hem een hand en nodig hem uit om naar binnen te komen. Terwijl hij zijn jas op de kapstok hangt, check ik even bij mezelf wat ik allemaal voel. Woorden heb ik er niet voor, maar ik voel, dat deze jongen heel veel onrust in zich heeft. Op het moment dat hij de woonkamer in stapt, gaat hij stil staan. Neemt even de tijd om te voelen. De sfeer, de inrichting en de rust die in huis aanwezig zijn. Wat er gebeurt, kan ik moeilijk omschrijven, maar ik voel zijn emoties en onzekerheden.
Welkom thuis
Vanaf een afstandje kijk ik naar hem, uiteindelijk ga ik voor hem staan. “Wat gebeurt er?” vraag ik hem. Hij haalt zijn schouders op, niet in staat om er woorden aan te geven. “Voelt het oké?”, vraag ik opnieuw. Hij knikt ja, waarbij zijn ogen de mijne zoeken. Voorzichtig leg ik mijn handen op zijn schouders. Maak even oogcontact om bij hem ‘naar binnen’ te kunnen kijken. Hij glimlacht. Doodeng vindt hij het allemaal, dat voel ik wel. Maar het voelt ook zo vertrouwd meteen. Het is heel verwarrend allemaal.
Ik volg mijn intuïtie maar. “Mag ik je een knuffel geven?” Ik voel dat dat hem rust gaat brengen. Weer zegt hij niks, maar spreid zijn armen, waarmee hij me toestemming geeft. Ik pak hem vast, terwijl zijn armen zich om mij heen sluiten. Het enige wat ik in zijn oor fluister is: “Welkom thuis.” Ik voel de spanning uit zijn lichaam lopen. Eindelijk is er ruimte om zijn emoties er te laten zijn, zonder dat daar over geoordeeld wordt. Niet door mij, niet door hemzelf. We staan zeker enkele minuten zo, ik laat hem tot zichzelf komen.
Wanneer ik hem loslaat, kijk ik hem aan en komen de woorden. “Wow vriend, dat is nogal een kennismaking. Fijn dat je er bent, mooi dat ik je mag gaan helpen.” Aan alles in mijn hele lijf voel ik dat ik een tijdje met deze jongeman mee mag lopen in zijn proces, zijn mentor mag zijn. Ik stuur hem naar boven, zodat hij in alle rust de coachruimte in zich op kan nemen. Terwijl ik thee maak voor ons, laat ik even bezinken wat er zojuist is gebeurd. Na enkele minuten sluit ik bij hem aan. Hij is neergeploft in een van de fauteuils en kijkt me met een glimlach aan.
Vast in eigen overtuiging
“Waar kan ik je mee helpen? Waarom heb je bij me aangeklopt?” Hij begint als vanzelf te vertellen. Allereerst over zijn twijfels of hij wel hulp nodig heeft. Ogenschijnlijk is er niets aan de hand. Maar in zijn HBO-studie mist hij de motivatie, dus daar uit hij de twijfel of hij wel met het juiste bezig is. Maar ook vertelt hij dat hij moeite heeft om contact met anderen te maken. Vastloopt op veel eigen vooroordelen over de ander, maar het ook moeilijk vindt om iets van zichzelf te laten zien. De overtuiging dat hij niets te brengen heeft, blokkeert alles in hem.
We kijken verder naar zijn gezinssituatie, hobby’s, sport, interesses om een beter beeld te krijgen van hoe zijn leven eruit ziet. Maar als we daarna gaan kijken wie hij is als mens, dan komen voorzichtig de knelpunten tevoorschijn.
Ik snap niets van mezelf
Hij noemt zichzelf naïef, hij is vaak daardoor te eerlijk naar de ander. Hij gaat uit van zijn eigen eerlijkheid, maar komt er vaak achter, dat de ander die basiswaarde niet zo nauw neemt. Ook zien we dat hij nieuwsgierig is. Hij heeft meerdere interesses, waardoor hij het lastig vindt om te weten of hij met het goede bezig is. Hij geeft aan slim genoeg te zijn om te studeren, maar baalt van zichzelf, dat hij altijd met de hakken over de sloot gaat. En hij noemt zichzelf gevoelig. Hij vertelt me dat hij veel prikkels ervaart, maar soms ook zomaar emotioneel kan worden zonder aanwijsbare reden. Op dit punt begrijpt hij niets van zichzelf.
Ook omschrijft hij zichzelf als mensen-mens. Maar sociale contacten dat vindt hij maar lastig. Zijn overtuigingen over zichzelf houden hem hier tegen, met de ander het contact aan te gaan. Nog zo’n groot obstakel wat uiteindelijk tevoorschijn komt is dat hij alles relativeert. Alles wat hij ervaart is niet erg genoeg, het kan toch nog veel erger. Het is zijn trucje om niet met zijn gevoelens en emoties in contact te hoeven zijn.
Au!
Letterlijk zegt hij tegen me: “Ik ben dus niet ‘erg’ genoeg om mijn pijn en verdriet te mogen voelen”. Ik voel de messteek in mijn onderbuik wanneer hij dit hardop uitspreekt. Met tranen die als vanzelf in mijn ogen schieten, kijk ik hem aan. Heel zachtjes zeg ik “au!”. Ik leg mijn hand even op zijn onderarm, om hem even te laten weten, dat ik er voor hem ben.
Maar wanneer we uiteindelijk gaan kijken naar wat hij aan het einde van zijn coachtraject bereikt wil hebben, dan heeft hij daar goed over nagedacht en kan dat ook prima onder woorden brengen. Ineens komt hij met hele heldere en concrete punten, waar hij aan wil werken.
Kwetsbaar zijn is krachtig
Het staat eigenlijk haaks op de onzekerheid die hij me laat zien in ons contact. Hij weet heel goed waar zijn knelpunten zitten. Hij voelt dus wel waar het scheef loopt, maar om dat te uiten, daar zit dus zijn grote uitdaging. Kwetsbaar mogen zijn, hij kan nu nog niet zien, dat daar uiteindelijk zijn kracht zit.
Als doelstelling voor zijn coachtraject stellen we de volgende punten op:
- Rust en vrede in mezelf vinden
- Mijn gevoelswereld leren begrijpen
- Woorden leren geven aan wat ik voel, waar ik op vast loop
- Mezelf minder beschermen, door meer open te staan voor en te delen met anderen
- Mijn struggles in het dagelijks functioneren zijn opgelost.
Prachtige reis
Voor nu is het even genoeg. Ik voel het aan mezelf, ik zie het aan hem. We maken een afspraak voor zijn eerste coachgesprek, waar we gaan starten aan een flinke transformatie. Deze jongen zit zo opgesloten in zijn eigen overtuigingen wie hij denkt te moeten zijn, dat hij zichzelf helemaal is kwijt geraakt.
Maar ik voel dat ik hem kan helpen. Ik voel in mijn hele lijf dat hij niet voor niets op mijn pad is gekomen. “Ik ga je helpen vriend, samen gaan we op weg naar een nieuwe jij…” Hij glimlacht. We nemen afscheid met een stevige omhelzing, ik voel zijn ‘dankjewel’ in mijn hele lijf.
Wanneer hij de deur uit is, ga ik even terug naar mijn coachpraktijk en ga weer even in mijn stoel zitten. Ik neem een moment om even te voelen, wat ik het laatste uur allemaal heb waargenomen.
Als vanzelf komen de tranen weer in mijn ogen, herken zoveel van zijn zoektocht in waar ik zelf ooit doorheen ben gegaan. Ik laat het er zijn, weet dat ik de goede coach voor hem ben. Ik voel dat ik mijn eigen reis opnieuw met hem mag doorlopen. Hij komt niet voor niets bij me terecht.
Dankbaarheid
Als vanzelf komt de dankbaarheid over me heen. Dankbaar voor deze mooie ochtend, dankbaar voor de mooie ontmoeting, dankbaar voor het intense gesprek en dankbaar voor een nieuw coachtraject. Ook deze dankbaarheid raakt me diep, weer vullen mijn ogen zich met tranen, maar nu zijn het ‘mooie tranen’…