Nog amper bekomen van een spannende rit met mijn camper over de Silvretta Hochalpenstrasse met een kleine 40 haarspeldbochten, kom ik halverwege de middag aan op de camping, waar ik voorlopig een aantal nachten heb gereserveerd.
Ik parkeer mijn camper net buiten het terrein, loop richting de receptie. Ik neem even de fantastische omgeving in me op. Ik word overspoeld door een gevoel van rust en stilte. Wauw, ik voel dat dit mijn plek is.
En of ik tevreden ben
Daar komt de eigenaresse van de camping al aan. Met een brede glimlach heet ze me welkom. “Herr Peters, wilkommen an unserem Campingplatz!” Haar zoon staat verderop om arriverende gasten naar hun plek te begeleiden. “David, meneer Peters mag naar plek nummer 8”, roept ze. Hij wenkt me te volgen. Ik moet het laatste stuk achteruit insteken. David helpt me, het is niet de eerste keer dat hij dit doet. Hij zorgt ervoor dat hij steeds in mijn spiegels zichtbaar is en geeft duidelijke aanwijzingen. Super, wat een fijne ontvangst!
Met een grote glimlach vraagt hij me of ik tevreden ben. Nou meer dan! Ik heb een hele mooie plek met zicht op het meertje en de ruige bergen toegewezen gekregen. Ik voel me dankbaar en dan moet mijn verblijf hier nog
beginnen.
Na het installeren van mijn camper, mag ik langs de receptie om de incheck te doen en de gastenkaart te ontvangen. Weer tref ik David achter de balie. Hij geeft me de formulieren, legt me uit waar ik alles kan vinden en hoe de broodjesservice werkt. Hij verkoopt me een wandelgids van de omgeving.
Uiteindelijk wenst hij me een ‘angenehmes Aufenthalt’. Ik bedank hem voor de hartelijke ontvangst en plof op mijn stoel voor de camper neer met een heerlijk Weizenbiertje.
Druk baasje
De dagen daarna zie ik hem regelmatig langs schieten. Brengt gasten naar hun plek, maait het gras wanneer gasten zijn vertrokken, ruimt het afval op, maakt de toiletten en de doucheruimtes schoon. Elke keer geeft hij die grote glimlach en groet hij vriendelijk. Maar hij doet het niet alleen bij mij, hij is zo naar alle gasten. Mooi hoe deze jongeman zijn ding doet op zijn manier, het is niet gemaakt of gespeeld. Het is gewoon hoe hij is, hij ademt gastvrijheid en gastvriendelijkheid. Ik geniet ervan.
De vijfde dag loop ik hem tegen het lijf, als ik van een wandeling terug kom. Hij vraagt waar ik ben geweest. Ik vertel hem welke route ik gelopen heb, hoe mijn dag is geweest. Maar ik grijp ook mijn kans om hem terug te geven, wat ik van hem zie. Vertel hem hoe mooi ik het vind, dat hij op een natuurlijke manier zijn gasten verwend. Altijd voor zijn gasten bezig is. “Je hebt echt een hele mooie energie”. Hij vertelt me met veel te veel bescheidenheid, dat hij daar zijn best voor doet. “Hey mijn vriend, ik geef je een compliment, neem dat maar aan”. Hij wordt er iets verlegen van en zijn wangen kleuren lichtjes op. Hij weet niet zo goed hoe hij moet reageren.
Altijd in dienst van anderen
Mooi hoe we in gesprek raken. Wanneer ik hem vraag hoe oud hij is, vertelt hij me dat hij in juli 21 jaar wordt. Ik had hem een paar jaar jonger ingeschat en geef hem dat ook terug. David vertelt me dat hij dat vaker te horen krijgt. Hij vertelt me waar hij mee bezig is. ’s Zomers werkt hij met zijn ouders en broer op de camping, daarnaast is hij berggids en skileraar. Maar altijd dus in dienst van anderen. "Ik herken wel wat van mezelf in jou”, zeg ik hem. Vertel over mijn baan als hotelmanager, waar natuurlijk ook alles om gastvrijheid draait. Maar ook over mijn coachpraktijk, waar ik veel met jong volwassenen werk. “Ik ben dus ook altijd voor anderen bezig”. David voelt zich langzaam wat meer op z’n gemak. Maar hij is ook geïnteresseerd.
Ik vertel hem dat ik anderen help, wanneer ze vast lopen in het leven. Ieder op zijn eigen manier. Die ander breng ik terug naar hun gevoel, om zo weer de goede keuzes te kunnen maken om meer geluk te ervaren in het leven. “Hoe doe je dat dan?”, vraagt hij me. Hoe ga ik ‘m dat nou uitleggen?
Mooi dat ik hem mag raken
Voorzichtig probeer ik het. Leg hem uit de aansluiting te zoeken in wat ik bij de ander zie en voel. Door dat op tafel te leggen, ontstaat dan het gesprek. “Wat zie of voel je bij mij dan?”, vraagt hij me zonder te vermoeden waar dit naar toe gaat.
Ik ben eerlijk. “Ik heb je al gezegd dat je een mooie energie hebt. Maar het gaat dieper”. Hij kijkt me vragend aan.
“Ik hoop dat je begrijpt, wat ik je nu ga zeggen”. Even laat ik een pauze vallen en zoek oogcontact. “Je bent een hele gevoelige jongen. Soms kan je niet goed plaatsen wat je ervaart. Durf het maar te voelen, wil het vooral niet begrijpen, dan raak je het kwijt”.
Aan zijn reactie zie ik dat hij precies begrijpt waar ik het over heb. Ik ga verder: “Maar weet, mijn vriend, dat je een prachtige liefdevolle ziel bent. In jou zit alleen maar goeds, dat heb ik vanaf de eerste minuut in je gezien”. Waar hij net nog verlegen werd, nu raak ik hem. Ik zie het in zijn ogen. “Mooi dat ik je mag raken, het is allemaal voor jou”.
Wanneer het jouw tijd is
“Waarom geef je dit aan mij?”, vraagt hij me. “Soms weet ik ook niet waar het vandaan komt, maar ik ben op deze wereld om je dit te mogen geven. Ik voel mij soms een doorgeefluik vanuit het universum, om je bewust te maken van wat je diep van binnen wel weet. Ik help je om aan jouw gevoel woorden te geven, zodat jij beter begrijpt wat er in je omgaat. Neem dus soms de tijd voor jezelf, om dit uit te kunnen puzzelen”.
“Mooi hè, wanneer twee gelijke zielen elkaar treffen? Ook jij bent hier met een reden vriend, al heb je wellicht nog geen idee, hoe je daar uiting aan gaat geven. Maak je niet ongerust, als jouw tijd daar is, zal het zich aandienen. Er wordt ook voor jou gezorgd.” Ik leg mijn handen op zijn schouders en kijk hem diep in z’n ogen. Mooi is onze verbinding, al kan ik niet omschrijven wat er gebeurt. Maar het voelt goed. David is er rustig onder, voelt dat wat ik hem vertel klopt.
Ik voel zijn dankbaarheid
Na een week op deze prachtige plek, check ik uit en ga de rekening betalen. Deze ochtend zit de eigenaresse achter de receptie. We handelen het financiële gedeelte af, maar ik voel al dat er nog wat komt. “Bedankt Herr Peters, voor het mooie gesprek wat u met m’n zoon David hebt gehad. Hij heeft me verteld, wat u hem gezegd heeft”. Ik glimlach. “Mooi dat hij dat heeft gedeeld. Doe hem de hartelijke groeten van me. Het is een hele bijzondere jongen”. Nu raak ik moeder, haar ogen verraden alles.
Wanneer ik van het campingterrein af rijdt, voel ik dat David ergens staat te kijken. Tussen twee campers in heeft hij zich wat verdekt opgesteld. Maar ik steek mijn duim op naar hem, wanneer ik hem ‘gevonden’ heb. Hij legt zijn hand op z’n hart. Ik voel z’n dankbaarheid heel diep in mij binnen komen. Nu zijn mijn ogen vochtig.
Ik ga hier zeker nog eens terug.