Deze dagen sta ik met mijn camper in Drenthe. In het mooie landelijke dorpje loop ik door het park, er zit een jongeman op een bankje een joint te ‘bouwen’. Hij groet vriendelijk en beleefd met “Goedemiddag”. Al kan ik niet verklaren waar het door komt, iets klopt hier niet. Ik voel zijn rustige en fijne energie. Zijn sportieve en gezonde uitstraling, kloppen voor mijn gevoel niet met de joint. Ondanks dat ik in eerste instantie doorgelopen ben, draai ik om en spreek hem aan.
Hier zoek ik de rust in mezelf
“Ik weet niet waarom, maar iets in mij zegt, dat ik naar je terug moet komen. Mag ik even komen zitten?” , vraag ik vriendelijk. “Ja hoor, je maakt me nieuwsgierig”, zegt hij. Ik geef hem terug, dat ik de joint niet kan plaatsen. Een fitte en gezonde jongen zie, terwijl ik een joint associeer met mensen die hun gevoel willen ontvluchten. Hij vertelt me, dat hij veel aan sport doet en gezond is. Gestopt is met het nuttigen van alcohol. “Vandaag had ik een goede en mooie dag, waarvoor ik mezelf nu mag belonen. Dan zoek ik even de rust op van de natuur hier in het park, dan kom ik even tot mezelf”.
Trouw zijn aan mezelf
Als vanzelf begint hij te vertellen. Ooit is hij gescout door een modellenbureau. De bijnamen die hij daardoor van z’n ‘vrienden’ heeft gekregen, die hebben hem diep gekwetst. Achter zijn rug om wordt hij arrogant en verwend genoemd. Hij weet nu dat jaloezie en afgunst hier aan ten grondslag liggen.
Om die reden heeft hij van zijn oude vrienden afscheid genomen, zodat hij trouw kan zijn aan zichzelf, eigen keuzes durft te volgen. Daar overheen komt een gescheurde knieband, waardoor hij een hele tijd niet kan sporten en zijn uitlaatklep kwijt is. Als klap op de vuurpijl, breekt op dat moment tevens corona uit. Deze combinatie maakt dat hij er alleen voor staat. In deze donkere periode ervaart hij depressieve gevoelens.
Dan stel ik hem wat vragen, ik ben nieuwsgierig wat dat met hem heeft gedaan. Mooi is dat hij er zoveel sterker van is geworden in alle opzichten. Hij heeft afscheid genomen van zijn oude vrienden. Hij heeft nieuwe vrienden om zich heen verzamelt. Niet veel, “maar bij deze jongens kan ik gewoon mezelf zijn”, vertelt hij me. “Maar wat is dan jezelf zijn?”, vraag ik hem.
Alles staat al vast
Hij vertelt, dat hij in deze groep geaccepteerd wordt zoals hij is. Met deze jongens filosofeert hij over hoe oneindig groot en interessant de kosmos is. Ik haak in: “Waar geloof je in?” Hij heeft het voor zichzelf heel helder, weet het prima te verwoorden. “Maar vriend, weet dan dat ook onze ontmoeting geen toeval is. Ook dit wordt gestuurd.” Zijn heldere lichtgrijze ogen zoeken de mijne. Ik zeg verder niks, maar mijn warme glimlach zegt genoeg. Ik laat het zijn werk doen.
Het heeft hem alleszins mee gezeten. Met zijn vrienden niet, maar ook thuis staat alles in het teken van zijn jongere zusje, zij is een aankomend dansend talent. Hij vertrouwt me toe, dat zijn ouders niet zien waar hij behoefte aan heeft of wat hij nodig heeft. Ook omdat beiden te druk zijn met hun baan, schiet echte aandacht er voor zijn gevoel bij in. Au!
Ook ik heb de behoefte om gezien te worden
Hij wil zijn ouders niet kwetsen, waardoor hij niet aan durft te geven, dat hij het soms heel moeilijk heeft. Ik voel zijn eenzaamheid. Ik voel zijn verdriet en behoefte om gezien te worden. Nou vriend, dan ben jij bij mij aan het goede adres…
Ik vertel hem dat ook mijn ouders mij nooit echt begrepen hebben. Dat ik de verwachting om dat begrip te krijgen heb los gelaten. Daarom word ik nu soms aangenaam verrast door een mooie liefdevolle reactie van hen.
Durf te dromen
Hij vertelt me zijn droom. Door het diepe dal waar hij uit komt, is hij zijn eigen pad gaan volgen. Heeft de droom om met eigen muziekteksten anderen te gaan helpen. Zijn verhaal moet anderen laten inzien, dat er veel mogelijk is, als je maar in jezelf gelooft. ‘Ook jij mag jezelf zijn.’ Dat is zijn boodschap.
Diep van binnen word ik geraakt, hij ziet het in mijn ogen. Ik zeg: “Wauw vriend. Je mag echt trots op jezelf zijn”. Uit beleefdheid zegt hij “Dank u wel”, maar voelen doet hij mijn woorden niet. “Voel eens wat mijn woorden met je doen”, vraag ik hem. Hij weet exact wat ik bedoel, maar zijn muurtje laten zakken is nog lastig.
“Zie je je droom voor je? Durf je deze te visualiseren?”, vraag ik hem. Hij vertelt me waar hij over een aantal jaren wil staan. Zijn studie afgerond, met zijn vriendin op een rustig plekje wonend in hun eigen huisje. Hij heeft het helder in beeld.
Ik vraag hem of hij wat van zijn geschreven teksten kan laten zien. Hij zoekt in zijn telefoon en laat me zien wat hij heeft geschreven. Het is een uitgesproken stijl, waarin hij een donkere wereld schetst met hele mooie frisse kleuren. Het staat symbool voor de boodschap die hij voor de wereld heeft: Durf maar kleurrijk te zijn en te schitteren. Ik ben echt onder de indruk.
Levensdoel
Ik zeg hem ook dat hij met zijn 22 jaar al zoveel wijsheid in zich heeft. Maak hem bewust van deze wijsheden door hem te vragen: “Hoor je wat je nu zegt?” Weer komt er die hele beleefde ‘dank u wel’. Hij weet niet zo goed wat hij ermee aan moet.
Toch doe ik er nog een schepje bovenop, omdat ik voel dat hij dat aankan. “Wat kom je doen hier op de aarde?”, vraag ik hem. Het is geen rare vraag voor hem, ook met deze vraag is hij al eerder aan het stoeien geweest. “Ik ben hier om anderen te helpen. Heb de boodschap dat iedereen mag zijn wie hij is”.
Prachtige ziel
“Luister goed wat ik je nu ga zeggen vriend”. Met deze woorden trek ik zijn volledige aandacht naar me toe. Weer zoekt hij oogcontact, wanneer ik met zachte stem en mooie glimlach tegen hem zeg: “Je bent een prachtige ziel. Onze ontmoeting is geen toeval, ik kom je vertellen, dat je op de goede weg zit. Ik ben trots op je, jij mag trots op jezelf zijn. Ik voel dat ik hier naar toe ben gestuurd om je deze mooie woorden cadeau te doen”.
De vochtige ogen en de vibratie in zijn stem verraden dat ik hem raak. Ik leg mijn hand op zijn schouder, laat het er zijn. Weer gaat die glimlach niet van mijn hoofd. Wauw, wat een ontmoeting! Met een ietwat onhandige knuffel nemen we afscheid. Hij verontschuldigt zich. “Niet doen, geven is zoveel makkelijker. Maar jij mag leren ontvangen”, vertel ik hem met een knipoog.
Ik geef hem mijn visitekaartje. “Ik weet niet of onze paden zich ooit nog kruisen vriend, maar als je ooit vragen hebt, laat het me dan weten, ik ben er voor je”.
We gaan ieder een andere kant op. Ik kijk nog een keer achterom en nu rollen bij mij de tranen van dankbaarheid over mijn wangen. Ik voel de weg die hij heeft afgelegd om te komen waar hij nu is. Maar ook wil ik dansen en juichen. Het is prachtig!
Langzaam verdwijnt hij uit beeld. Ik blijf me verbazen, over de woorden die ik soms uitspreek. Alsof het vanuit een hogere kracht via mijn mond op aarde terecht mag komen. Ik ben boodschapper van het universum.
Beeld bron: Pixabay