Ineens zit ik rechtop in bed. Het is midden in de nacht. Geen idee waarom, maar ik voel dat er wat uit wil. Ik pak dus mijn iPad en ga typen. Zelf ook benieuwd naar wat er precies komt… Heel even doe ik mijn ogen dicht, voel even wat er diep van binnen borrelt, wat eruit wil. Au!
Afgelopen week heb ik drie intakegesprekken gehad. Jonge mannen, alle drie begin twintig, die het niet meer weten. Die vastzitten, geen uitweg meer zien. Mentaal zitten ze gevangen in alleen maar negatieve gedachtes. Het leven met de zoveelste lock down handelen ze gewoon niet meer. Thuis gevangen zitten, zo voelt het voor hen. Nauwelijks vrienden ontmoeten. Geen werk meer, omdat de deuren op slot moeten. Niet mogen sporten. Thuis colleges volgen achter de PC. Niet ontspannen op vakantie kunnen. De muren komen letterlijk op hen af.
Bij één van de drie is die wanhoop zo intens, dat hij me toevertrouwd serieus overwogen heeft een einde aan z’n leven te maken. Ik voel waar hij doorheen gaat en dat grijpt me beet. Het raakt me zo diep van binnen, dat ook bij mij de tranen eruit rollen. Ik sla mijn armen om hem heen en hou hem alleen maar vast. Geen idee hoe lang we zo staan, maar langzaam voel ik dat hij tot rust komt.
Maar dat is waarom ik moet schrijven! Ik voel de noodzaak. Ergens zal er het besef moeten komen, welke gevolgen alle maatregelen hebben. De groep jong volwassenen heeft het zwaar! Ik heb al eerder hierover mijn zorgen geuit, maar de (psychische) gevolgen worden steeds duidelijker.
Met deze jongeman kijk ik naar wat hij nog wel heeft, waarvoor hij dankbaar kan zijn. Ga ik op zoek naar lichtpuntjes. Ik kijk ook naar wat hij zelf kan doen. Welke keuzes hij heeft op dit moment. “Waarom schreeuwt jouw hele systeem, dat je dat opgesloten gevoel niet meer kan handelen, maar waarom breek je je niet los?”, vraag ik hem. Hij durft niet. Hij zit hartstikke knel tussen zijn eigen gevoelens en datgene wat er van hem verwacht wordt. Het voelt alsof hij geen keuze heeft, door de maatschappelijke druk die er opgelegd is.
Weer snijden zijn woorden dwars door me heen. “Wie gaat er voor zorgen dan, dat jij weer wat positiviteit en levensvreugde ervaart?” Met deze woorden geef ik hem de verantwoording voor zijn eigen leven terug. Hij voelt de kracht ervan, hij mag zelf de touwtjes in handen nemen. Maar dat is natuurlijk erg spannend. Hij vraagt me of dat ik hem daarbij wil helpen. Vanzelfsprekend…
De rest van het gesprek kijken we vooruit. Hoe ziet dat eruit voor jou? Wat verandert er dan in je leven? Wat voel je erbij?
Ik vertel hem, hoe trots ik op hem ben, dat hij heeft durven praten. Mijn compliment doet hem goed. Met een glimlach gaat hij naar huis, omdat er aan de horizon weer een klein beetje perspectief is…
Ben ook jij op zoek naar hoe jij positieve invulling gaat geven aan jouw leven?