Onlangs had ik een bewustwordingsgesprek in mijn agenda. Mijn nieuwe cliënt, Lars, vertelt me dat het niet goed met hem gaat. Lars vertelt mij helemaal opnieuw te willen beginnen met zijn leven. Deze uitspraak raakt mij behoorlijk en de pijn die ik in de woorden van Lars voel, laat zich zien in mijn ogen. Bij Lars zie ik nog niks.
Lars vindt dat hij zijn twintiger jaren heeft verknald. Letterlijk heeft weggegooid. Door de keuzes die hij heeft gemaakt toen hij 19 jaar oud was, voelt hij zich gevangen in zijn leven. Hij wil zijn autonomie -het recht om eigen keuzes te maken- terug, hij wil zelf weer durven kiezen zodat hij zich los kan breken van alles waar hij nu al tien jaar zo vast in zit. Angst In zijn omgeving zijn er verschillende mensen die iets vinden, wanneer hij voor zichzelf zou kiezen. Dat weerhoudt hem tot nu toe om knopen door te hakken. Maar ook zelf zit hij met angst. Een grote angst om opnieuw een verkeerde keuze te maken, waardoor de schade wellicht nog veel groter wordt. Ook dit werpt een blokkade op om voor zichzelf te kiezen en zijn eigen weg te gaan.
Lars vertelt me dat hij niet meer weet wie hij zelf is. Totaal van zichzelf vervreemd is. Daarbij deelt hij allerlei pijnlijke overtuigingen die op zichzelf betrekking hebben. Het voelt alsof er met een mes in mijn wordt gestoken. Even zoek ik oogcontact. “Vriend, ik hoor je alleen maar dat jij jezelf veroordeelt. Au!” Voorzichtig praat ik met rustige stem op hem in.
Streng
“Je was pas 19 hè, hoe kon je de gevolgen überhaupt overzien als je nog niets van het leven weet? Ik weet zeker, dat je het anders zou doen, met de ervaringen die je inmiddels hebt opgedaan. Waarom leg jij je eigen hoofd elke keer weer op het hakblok?”
Dan hou ik wijselijk m’n mond en laat mijn woorden een aantal minuten op hem inwerken. Wanneer hij naar me kijkt, leg ik mijn hand op zijn onderarm. Laat hem weten dat ik er voor hem ben. Ik buig me iets naar hem toe en fluister hem toe: “Lars, je bent geen slecht mens, door de keuzes die je eerder hebt gemaakt…”
Mijn woorden laten Lars inzien, dat hij zichzelf in de tang heeft. Zijn gedachten over zichzelf maken dat hij niet voor zichzelf durft te kiezen, omdat hij vindt dat hij dat niet verdient. Maar moet leven met de gevolgen van verkeerde keuzes. Nu voelt hij zijn gevangenschap, zijn pijn. Ik zie het aan de verkramping van zijn lichaam en de uitdrukking op zijn gezicht.
“Doe je ogen maar even dicht. Leg je handen eens op de plek waar je jouw pijn voelt”, vraag ik hem vriendelijk. Als vanzelf legt hij beide handen op zijn hart. “Voel je pijn maar, laat het er zijn zonder daar iets van te vinden, zonder daar over te oordelen”.
Liefdevol voor jezelf
Voorzichtig rollen de tranen uit zijn gesloten ogen. Eerst voorzichtig, maar steeds meer mag de pijn zich bevrijden. “Lars, wat heb je nodig hebt om weer gelukkig te mogen zijn?” Hij antwoordt met trillende stem, dat hij liefde en vertrouwen nodig heeft. “Wil je dat dan nu aan jezelf te geven?”, vraag ik hem. Hij vindt het moeilijk, ik voel het aan alles. Om hem te helpen, leg ik mijn hand op zijn gevouwen handen. “Voel maar, vriend, dit is allemaal voor jou…”
“Jij bent als enige verantwoordelijk voor jouw geluk. Ook jij mag gelukkig zijn, ook jij mag weer stralen, al vind je zelf dat je dat niet verdient. Maar niemand anders dan jij kan er voor zorgen, dat jij weer geluk en vrijheid ervaart. Dat mag je zelf doen, door opnieuw te kiezen vanuit de liefde die je voelt voor jezelf”.
Ik laat hem even met rust, laat mijn woorden even landen. Wanneer hij zijn ogen open doet, is de blik daarin milder geworden. Met een grote glimlach kijk ik hem aan. Ik zie dat hij de verantwoordelijkheid die hij zojuist van me heeft terug gekregen nog benauwend vindt, dus ik stel hem gerust met de woorden dat ik naast hem blijf staan totdat hij het weer zelf aandurft.
Opnieuw kijken
Daarmee start zijn coachtraject. Want ook jij Lars verdient het om gelukkig te zijn. Om weer vrijheid te ervaren door op een andere manier naar jouw situatie of naar jezelf te kijken.
Wanneer hij met een nieuwe afspraak in zijn agenda op huis aan gaat, ruim ik de coachruimte even op. Nog heel even plof ik in de fauteuil. Ik voel even wat er zojuist is gebeurd. Alle pijn die ik bij hem voel, herken ik van mijn eigen reis naar een vrij en gelukkig leven. Het geeft me vertrouwen en rust, dat ik de goede coach voor hem ben. Ik weet waar hij doorheen moet en wat hij nodig heeft. Dankbaar dat Lars op mijn pad gekomen is, kijk ik uit naar onze volgende afspraak.
Wil jij opnieuw beginnen? Meld je dan nu aan via een berichtje via mijn website of plan direct een vrijblijvende afspraak in mijn agenda. Link in de bio.
Vrijheid door jezelf te zijn
Arno
NB. Lars is niet zijn echte naam