Als ik naar buiten kijk tijdens mijn ontbijt, dan nodigt het najaarszonnetje me uit om erop uit te gaan. Het blijft droog vandaag, al is het met 16 graden redelijk fris. Waaien doet het nauwelijks. Dus ik pak mijn rugzak in, wandelschoenen mee en ik ga erop uit.
Ik wandel al enige tijd door het bos. Het is heerlijk. Langzaam komt mijn hoofd tot rust, hoef ik even nergens aan te denken. Het tempo is goed, gemiddeld bijna 6 km per uur. De herfstbladeren knisperen onder mijn schoenen. Op een boomstronk eet ik mijn lunch. Ik geniet van de stilte, van alle soorten paddenstoelen en de verschillende kleuren die de natuur ons in dit jaargetijde geeft.
In de verte wandelt een jongeman, maar door mijn tempo kom ik snel dichterbij. Iets in mij vertelt me, dat hij niet lekker in zijn vel zit. Zijn hele houding -al kijk ik hem op de rug-, geeft dit aan. En als ik dichterbij kom, wordt ook de knoop in mijn maag steeds sterker. Ik voel dat dit niet van mezelf is.
Wanneer ik vlak bij hem ben, pas ik mijn tempo aan. Ga naast hem lopen. Hij voelt dat ik naar hem kijk. “Hey, gaat het goed met je?” Hij vertelt dat het goed gaat, maar mist de overtuiging. Hij heeft even de rust van de natuur opgezocht, omdat hij moe is. Vertelt me dat hij student bosbouw is en dus graag in de natuur is. Mooi hoe hij het antwoord op mijn vraag probeert te omzeilen.
“Hoe komt het dan, dat alles in mijn lijf me vertelt, dat jij ergens mee worstelt?” Bam, ik gooi het maar gewoon op tafel. Hij kijkt me aan, maar zegt niks. Ik voel zijn twijfel om open en eerlijk te zijn. We kennen elkaar immers niet. Enkele honderden meters lopen we zwijgend naast elkaar. Maar hij blijft bij me lopen…
“Misschien moet je het eens gewoon met iemand delen, dan is het niet meer alleen jouw probleem”, moedig ik hem aan. Hij glimlacht…
Iets verderop staat een bankje. “Pauze?”, vraag ik hem. Hij knikt. Als we op het bankje zitten, zoek ik even oogcontact. “Wat scheelt eraan?”, vraag ik met een vriendelijke zachte stem. Het is het laatste zetje wat hij nodig heeft, hij voelt dat ik oprecht het beste met hem voor heb.
Hij vertelt, dat hij enige tijd geleden ‘uit de kast’ is gekomen. Maar wat hij zo moeilijk vindt, is dat sommige vrienden hem nu loslaten, besluiten niet meer met hem om te gaan. Dat raakt hem diep, hij laat het me zien. Ik laat hem rustig vertellen en wanneer hij hardop uitspreekt, dat hij bang is om alleen over te blijven en zich verstoten voelt, dan pinkt hij ook een traantje weg.
“Jij doet bosbouw hè, dan weet je ook waarom alle bomen in de herfst hun bladeren laten vallen. Zo zijn ze minder kwetsbaar voor de wind en de buien in de winter die weer voor de deur staat. Maar elke lente komen er weer nieuwe blaadjes, die de oude bruine bladeren vervangen. Vertaal deze metafoor nu eens naar je eigen situatie”, moedig ik hem aan.
Er volgt een mooi gesprek over de medemens die soms kort en soms langer in je leven is. Maar altijd in je leven is met een reden, je iets mee wil geven, waar jij iets van te leren hebt. Soms vertrekt, maar ook dat hoort erbij, omdat ze op die manier ruimte maken voor de mensen die wel bij je horen.
“Dus als jouw vrienden bruine blaadjes zijn, dan laat ze maar los. Om op die manier ruimte te maken voor frisse groene blaadjes, voor nieuwe vrienden die wel bij je passen”. Met grote ogen kijkt hij me aan, zo had hij het zelf nog niet bekeken. Gaaf dat ik hem op een andere manier heb leren kijken.
Wanneer we verder lopen, is zijn houding veranderd. Hij straalt weer wat meer levensvreugde en energie uit, de knoop in mijn buik is ook verdwenen. Hij heeft zo begrepen, wat ik hem mee heb willen geven.
Na een poosje scheiden onze wegen, omdat mijn auto op een andere parkeerplaats staat. Hij gaat even stil staan en kijkt me aan, maar hij kan de goede woorden maar moeilijk vinden. “Je hoeft niks te zeggen, ik zie het wel in je ogen”, zeg ik hem. “Het gaat je goed…!”
Op weg naar de auto laat ik wat gebeurd is even op me inwerken. Heb weer gezien, dat ik zo op mijn gevoel en intuïtie mag vertrouwen. Maar heb ook opnieuw ervaren, dat als ik iemand zonder oordeel benader, de ander een bepaalde veiligheid voelt om met me te delen. Dat blijft bijzonder.
Het raakt me, dat ik hem heb mogen ontmoeten, hem heb mogen helpen. Door een klein beetje van mezelf te laten zien en te geven, heb ik een ander weer op weg geholpen… gaaf!
Van alles wat ik voel na deze onverwachte ontmoeting, overheerst de dankbaarheid.