Regelmatig kom ik in coachgesprekken het thema eenzaamheid tegen. Niet in de betekenis van (helemaal) alleen zijn, maar het gaat dan om wat je voelt, dat je eenzaamheid ervaart. Je beseft vaak heel goed, dat je ook niet alleen bent, maar toch voel je je eenzaam. Het is het gevoel dat je nergens bij hoort, het gevoel dat je anders bent, het gevoel dat je nergens tussen past, het gevoel dat anderen je niet accepteren of het gevoel dat je niet begrepen wordt.
De gevolgen van deze gevoelens zijn soms pijnlijk om naar te kijken. Want degene die zich eenzaam voelt, durft zich hierdoor maar moeilijk te uiten. De gedachten ‘ik word toch niet geaccepteerd’ of ‘jij begrijpt me toch niet’ weerhouden hem ervan om zich kwetsbaar op te stellen. Hij heeft moeite met op zoek te gaan naar begrip, erkenning of acceptatie. Maar ook kom ik op zo’n moment weer in aanraking met mijn eigen eenzame gevoel…
Ikzelf was op jonge leeftijd al graag alleen. Had niet veel echte vriendjes, ik voelde me soms ook zo anders. Ik had niks met crossfietsen of het voetbalveldje. De competitie om jezelf maar te bewijzen, te laten zien, was niet aan mijn besteed. Ik kon niks met het ‘macho’-gedrag. Het liefst was ik in het bos of de natuur, een beetje struinen. Al had ik nog geen idee waarom…
Mocht van mijn ouders wel voetballen met al mijn leeftijdsgenoten. De fysieke duels, de prestatiedruk naar mijn teamgenootjes en het taalgebruik maakten uiteindelijk dat ik als 9-jarig manneke huilend van de training ben weggegaan. Voordat ik naar huis ging, was ik zelf al langs een bestuurslid gegaan, om mijn lidmaatschap op te zeggen. Het was voor mij heel duidelijk, dat dit niet mijn sport was, maar waarom…?
Op middelbare-school-leeftijd gaf het fietsen van en naar school mij mijn rustmomenten. Het ging natuurlijk niet altijd, maar heel eerlijk, ik fietste na een dag vol prikkels het liefst alleen naar huis. En later toen ik in de horeca ging werken, was ik voordat ik ging werken altijd wel ergens in de natuur te vinden. Al had ik ook op die leeftijd nog steeds geen idee…
Ik heb mij vaak eenzaam gevoeld, had altijd het gevoel dat ik anders was. Ook in de relaties die ik heb gehad, had ik altijd een onbegrepen en beklemmend gevoel. Maar praten hierover was zo moeilijk, omdat ik die ander mijn eenzaamheid niet kon uitleggen. Ik had toch genoeg liefdevolle mensen om mij heen? “Kom op joh, zet je er eens overheen!” Maar deze of gelijksoortige pijnlijke opmerkingen, maakten dat ik mezelf alleen maar verder op ging sluiten.
Steeds meer raakte ik ervan overtuigd, juist omdat ik niet begrepen werd, dat anderen moeite met mij hadden. Maar ook de overtuiging dat ik ‘een aparte’ was, kreeg steeds meer houvast in mij. Voor mijn gevoel hoorde ik er nergens bij.
In de loop der jaren ben ik mijzelf steeds beter gaan begrijpen. Nu weet ik dat ik echt anders ben. Het lijkt soms alsof ik antennes heb, die de meest fijne signalen en prikkels waarnemen en opslaan.
Uiteindelijk weet ik nu, dat de natuur mij de rust biedt om te ontprikkelen. Ik heb in de natuur zijn dus gewoon nodig. Uiteindelijk weet ik, dat ik soms alleen wil zijn, om uit te zoeken welke gevoelens en emoties van mezelf of van anderen zijn. Wanneer het een wirwar van gevoelens is, helpt het mij nu om het uit te schrijven. Uiteindelijk kan ik accepteren, dat het is wie ik ben, zonder daar een oordeel over mezelf of de ander aan vast te hangen. Maar dat is niet zonder slag of stoot gegaan.
Wat mij geholpen heeft is bewust te zijn van mijn gevoelens. Het ontwikkelen van mijn bewustzijn is een lang, verdrietig en pijnlijk proces geweest, waarbij ik de confrontatie aan moest gaan met mijn eigen overtuigingen. Na fijne gesprekken met goede vriend, zag ik steeds meer in dat het mijn hoofd was, welke mij wijs wilde maken dat ik niet goed genoeg was.
Maar in de gesprekken leerde ik omgaan met mijn gevoelens, omdat het oké was wat ik voelde. Door heel veel over hooggevoeligheid te lezen, begreep ik mijn eigen ‘handleiding’ steeds beter.
Soms is iemand zich bewust van rotgevoelens, maar wordt de link naar eenzaamheid niet meteen gelegd. Het is niet meteen duidelijk waar dit gevoel vandaan komt. Het uitzoeken hiervan geeft opening om er iets aan te kunnen doen. De gevolgen van afwijzing zijn vaak minder ernstig dan wordt gedacht.
Als coach help ik je met het aankijken van jouw gevoelens en overtuigingen, omdat jij ergens onderweg de houvast op je eigen ‘handleiding’ bent kwijt geraakt. Het benoemen van de conclusies die je getrokken hebt en daarbij kijken of dat dit ook de realiteit raakt, maken vaak pijnlijk duidelijk dat het oordeel wat de jij over jezelf hebt niet klopt.
Wanneer je niet overtuigd bent van “Ik mag gewoon mezelf zijn en dat is goed genoeg”, dan verwacht je dus (onbewust) heel veel van jezelf. Maar als je tegelijkertijd het gevoel hebt een ander niks te kunnen bieden, dan is dat een heel eenzaam gevoel.
Ervaar jij veel negatieve gedachtes over wat je niet goed hebt gedaan? Niet perse tijdens het contact met iemand, maar vaak erna. Lastig om in het moment deze negatieve gedachte te herkennen, dus ook het veranderen van deze gedachte is lastig. Hoe kan je nu (achteraf) alsnog een andere meer positieve gedachte maken?
Structuur van een gedachte: ‘Het feit dat (puntje, puntje, puntje) betekent niet dat (puntje, puntje, puntje)’, gaat je helpen om je minder gestrest of onzeker te voelen.
Bijvoorbeeld: Het feit dat de ander niet heeft gezegd dat het een leuk gesprek was, betekent niet dat ik de plank heb mis geslagen. Het feit dat er is gebeurd wat er is gebeurd, betekent niet dat zich een ramp heeft voltrokken. Ik doe mijn best en dat is goed genoeg. Het feit dat ik kieskeurig ben in mijn sociale contacten, betekent niet dat mijn eenzaamheid mijn eigen schuld is. Ik ben soms graag op mezelf en dat mag. Het feit dat anderen met elkaar praten over iets waar ik niet bij ben geweest, betekent niet dat ik niks te zeggen heb.
Positieve gedachtes kosten meer moeite, daar moet je meer je best voor doen. Maar het feit dat jij veiligheid, troost en liefde aan anderen kan geven is dus maar moeilijk voor te stellen. Het helpt om je voor te stellen dat je wel iets te bieden hebt. Inzien dat ook jij iets te bieden hebt, geeft ruimte en vrijheid om te kunnen zijn wie je bent.
Pijnlijk om te zien hoe jij soms vast hebt gezeten in negatieve gedachten. Bezig geweest om je eigen pestkop te zijn. Verleggen van de focus naar wat wel goed ging wat je uit dit contact hebt gehaald, helpt om je minder eenzaam te voelen. Jij en je vriendschappen zijn veel waardevoller dan je soms zelf denkt.
Zelfs nu ik bijna 10 jaar later, mezelf heb geaccepteerd zoals ik werkelijk ben, prikken de tranen achter mijn ogen wanneer ik deze blog schrijf. Het oude pijnlijke gevoel is heel gemakkelijk nog op te roepen en opnieuw te beleven. Wanneer er balans is, is het fijn. Goede balans tussen alleen mogen zijn en in contact kunnen zijn.
Soms kan je nog onbegrip en eenzaamheid voelen, maar dat rottige onderbuikgevoel is weggenomen. Het is voor mij oké, dat de ander mij niet begrijpt of ziet waar ik behoefte aan heb.
Jij bent de enige die weet wat je nodig hebt, je bent ook de enige die goed voor zichzelf dient te zorgen. Onthoud: Jij bent goed zoals je bent!
Wil jij jouw eenzame gevoel eens aankijken en aan de slag met positieve gedachten? Wil jij afscheid nemen van het gevoel niet goed genoeg te zijn. Vul dan het contactformulier in of stuur me een appje.