Als uit het niets komt er een mail binnen. En hoewel ik wist dat deze ooit ging komen, het moment verrast me alsnog. De vraag is helder:
“Regelmatig check ik je website en lees ik je blogs. Als jij met mij praat verdwijnt mijn heftige ego en als ik je blogs lees, verdwijnt deze ook vrij snel. Daarnaast vind ik het ook gewoon enorm interessant en inspirerend om te lezen, omdat ik mij zo goed in deze woorden kan vinden. Ik wil je vragen of je openstaat voor een gesprek, omdat ik nog regelmatig tegen een aantal zaken aanloop en jij voelt mij haarfijn aan, vaak zelfs zonder woorden. Ik hoor graag van je.”
Ik app hem of ik mag bellen en een paar minuten na het lezen van de mail, heb ik hem aan de telefoon, kletsen we even en maken we een afspraak. Ik ben verheugd hem weer te ontmoeten.
Wanneer de afspraak dichterbij komt, voel ik een gezonde spanning, een kriebel in mijn onderbuik. Ik kijk uit naar de ontmoeting, maar ik ben ook benieuwd naar wat hij komt halen.
Maar ik ben niet de enige die het spannend vindt elkaar weer te zien. Ik bespeur dat ook bij hem, wanneer hij voor de deur staat. “Gek hè? Ik wist al dat je ging komen, alleen jij moest het moment bepalen”, zeg ik hem. Op dat moment valt alle spanning bij allebei weg. Voelt het net als de eerste keer toen ik hem ooit ontmoet heb, dat we bij elkaar horen.
Hij praat me bij over waar hij nu staat in zijn leven. En sinds onze laatste ontmoeting is er veel veranderd. Maar hijzelf is ook veranderd, is dieper na gaan denken over het leven en wat zijn eigen aandeel daarin is geweest. Ziet wat bepaalde keuzes voor zijn omgeving en voor zichzelf hebben gedaan.
Dan komt mijn vraag: “Wat kom je halen vriend? Waar mag ik je mee helpen?”
Hij heeft hier over nagedacht. “Hoe kan ik trouw blijven aan wie ik ben en mijzelf niet telkens verliezen in alles wat er om me heen gebeurt?”
We praten over het bewaken van zijn grenzen, maar ook over waar hij ze zo pijnlijk heeft laten overschrijden. En het raakt hem diep, als hij nu kan zien, wat dat met hem gedaan heeft. “Wat is de reden, dat je het zover hebt laten komen?”, vraag ik hem.
We kijken hoe zijn hoofd werkt. Hoe hij gedachtes als waarheid heeft aangenomen. Niet getoetst heeft, of het klopt wat hij dacht. Met als gevolg dat hij sociaal wenselijk gedrag vertonen ging. “Maar waarom dan?”
We bespreken zijn eigenwaarde. “Je kent toch wel zo’n sportpodium waar ze de prijzen op uitreiken? Waarom ben je nooit bovenop gaan staan?”
We hebben het over zijn emotionele en gevoelige kant, die hij soms zelfs zo verstopt en verloochend. Vergeet om soms de tijd te nemen om uit te zoeken wat hij nou voelt, wat dat dan voor hem betekent. “Maar waarom kan je dit niet accepteren, mag dit er niet zijn dan?”, vraag ik hem.
Bij al mijn vragen, begint hij te lachen. Durft nog niet naar datgene wat eronder zit, omdat dat spannend en onbekend is. Misschien wel heel erg pijn gaat doen. Hij niet weet hoe hij gaat reageren. Want er naar toe gaan is de controle over je schild verliezen.
Maar heel voorzichtig stel ik allerlei vragen, leid ik hem langzaam naar zijn knelpunt. En het antwoord komt aan, het is als een vuistslag in zijn maag. Hij ziet nu dat hij reageert vanuit angst, bang om geen vrienden te hebben, bang om zonder relatie door het leven te moeten, bang om de ander teleur te stellen en daardoor te verliezen.
Au! Ik zie de pijn in zijn gezicht, zie de tranen op zijn wangen, voel de pijn in zijn lijf. Maar ik laat deze pijn er wel zijn, het gaat hem helpen om nieuwe keuzes te maken. Ik pak even zijn hand, om te laten weten, dat ik er voor hem ben…
“Au hè vriend, als je nu kan zien, hoe jij jezelf bent kwijt geraakt? Blijf maar even bij je pijn en voel wat dat met je heeft gedaan. Want dit wil je niet meer…” En daarmee staan we op het vertrekpunt van zijn coachtraject.
Meteen geef ik hem ook perspectief voor de toekomst. “Je mag opnieuw beginnen. Want als je nu naar je vriendengroep kijkt, hoe zou je het dan willen? Hoe zou je met ze omgaan, wanneer je kiest wat goed voelt voor jou?”
“Hoe zou je om willen gaan met je werk?” Een echte machocultuur, waar hij last heeft van het gedrag van anderen, die elkaar afzeiken, vernederen en voor de gek houden. “Waarom blijf je daar hangen, als je elke dag kapot thuis komt?”
Hij vertelt me wat hij soms waarneemt. Hoe zijn antennes feilloos hun werk doen, maar hij daar niets mee durft te doen. Hij durft nog niet te benoemen, wat hij gewoon ziet gebeuren. Hij durft nog niet uit te spreken, wat dat met hem doet. En dus heeft hij er last van… “Maar wat denk je dat de ander zal doen, wanneer je heel goed uit kan leggen wat het met jou doet, waar jij last van hebt?”
Dan komen we bij het stukje vertrouwen. Soms weet je dingen gewoon. Dat voel je aan je water. Het is dat onderbuikgevoel, wat nooit liegt. “Maar durf op wat je ‘weet’ dan ook te vertrouwen”, druk ik hem op het hart.
We kijken met een milde blik naar zijn familie. En ik vraag hem, wat hij eigenlijk tegen zijn vader zou willen zeggen, als de woorden niet vanuit zijn hoofd zouden komen, maar vanuit zijn hart. Als de angst voor de reactie opzij gezet is en hij zou praten vanuit liefde… Er komt geen antwoord, maar hij voelt de kracht van de woorden die zouden volgen.
Gaaf hoe uiteindelijk de onderliggende vraag naar boven komt. “Wie of wat ben je dan? Als jij leeft vanuit liefde…? De liefde voor de ander, maar vooral de liefde voor jezelf.”
“De komende periode ga ik naast je staan vriend en gaan wij samen op zoek naar het antwoord”. Mooi wat ik in zijn ogen zie en wat ik in mijn lijf voel, als ik dit naar hem uitspreek.
“Pak maar mijn hand”, zegt hij, waarmee hij aangeeft me te vertrouwen in het proces wat we samen gaan doorlopen. Hij ziet dat zijn woorden me raken, ik voel me zo dankbaar, ze komen zo diep binnen…
“Weet je, ik heb dat liedje wel eens naar iemand gestuurd, om hem te laten weten dat hij bij me terecht kan. Maar dat jij het nu andersom gebruikt, is mooi. Dat zie je. Dank je wel!”
En het doet ook wat met hem. In dat moment zijn we gewoon even samen en mag bij allebei het gevoel wat het liedje bij ons oproept er zijn. Geen oordelen of gedachten. Onze ogen vangen elkaar, ik voel zijn dankbaarheid en warmte, zonder dat er woorden worden gewisseld. Ik geef het aan hem terug.
Het afscheid is mooi en de afspraak voor onze eerste gesprek staat. En hij stuurt nog een berichtje na: “Bedankt voor deze mooie avond! Woorden schieten tekort, mijn hartje is dankbaar. Ik ben weer veilig thuis”.
Loop jij ook tegen dingen aan, waar je met iemand naar wil kijken? Pak dan maar mijn hand… Ik verwijs je graag naar mijn welkomstpagina, als je wat meer wil weten.